ÂDEM İLE HAVVA VE YASAK MEYVE ARKETİPİ METİNLERARASILIK BAĞLAMINDA TABUNUN ANLATIDA İZDÜŞÜMÜ / ADAM AND EVE AND ARCHETYPE OF FORBIDDEN FRUIT PROJECTION OF TABOO ON (TO) NARRATIVE IN THE CONTEXT OF INTERTEXTUALITY

Öz

Her metnin kendinden öncekilerle ilgisi bulunur. Metinlerarasılık, iki metin arasında var olduğu düşünülen kolektif bilinci tanımlayan bağın okura sezgisel olarak anımsatılmasıdır. Nesnelerin köküne dair merak duymak insanoğlunun güvenlik ihtiyacının bir sonucudur ki bu mitin konu alanına girer. İnsanoğlunun en çok tekrarladığı, gönderme yaptığı, anımsadığı ve yeniden yorumladığı bilgiler, kutsal kaynaklar ve mitlerdir. Zamanın başlangıcına ve sonuna dair merakın temel sebebi bilinen evrenin ötesindeki gelinen ya da gidilecek olan metafizik dünyanın izah olunmaya muhtaç varlığıdır.

Cennet, başlangıcın, en mükemmel olanın, kozmosun ve öyleyse arzulanan zamanın adı olmanın yanı sıra tabunun yıkılmasıyla kaosun da köklerinin atıldığı metafizik bir coğrafyadır. Bilinmeyene dair merakın sonucu olarak yasak meyvenin yenilmesi arketipinin/ilk örneğinin/ilk günahının ortaya çıktığı bu mekândan kovulmak insanın ‘Tanrı Gibi Olmak’ ihtirasına sahip olması ile ilgilidir ya da kutsal metinlerde bu şekilde sunulur. İnsanın kendi ilk öyküsünün konusunu mahfuz ilk günahına dair göndermeler -fıtratın nihai sonucu gibi- çözülmesi gereken metinlerarası ilişkiler ağına dönüşerek geleneksel ve modern anlatının içine gizlenir.

Yasak meyve arketipinin ele alındığı bu çalışmada ontolojik varoluşun kaynağı olarak kabul edilen/inanılan kutsal anlatılardan beslenen ilk günah mitinin yeniden tekrar tekrar yazılması farklı metinler üzerinden örnekler verilerek semiyotik bakışla incelenmiştir.