E-postama gönder TÜRKİYE’DE EĞİTİMLİ SEÇMENİN YEREL SEÇİMLERDE OY VERME KRİTERLERİ
Öz
En genel tabirle “halkın kendi kendini yönetmesi” anlamına gelen demokrasinin yerel düzeyde tecelli edebilmesi, halkın, kendi geleceğinde söz sahibi olacak temsilcilerini seçim yaparak belirlemesi ile mümkün olabilmektedir. Ancak bu, seçimlerde dikkati çekmek, farklılaşmak ve seçilmeyi başarmak ise; siyasi partileri ve yerel adayları en fazla uğraştıran durumların başında gelmektedir. Siyasi partiler ve yerel adaylar, seçmenin dikkatini çekerek seçilmeyi başarabilmek için kampanyalarında, kendilerine göre önemli gördükleri, farklı konuları gündeme getirirler. Ancak hangi konunun seçmenler tarafından ne kadar önemsendiği ise, araştırılması gereken bir durumdur. Bu durumun araştırma verilerine dayalı, bilimsel bir temele oturtulması için çalışmamızda, eğitimli seçmenlerin yerel seçimlerde oy verme kriterlerinin neler olduğu üzerinde durulmaktadır. Araştırmanın sonucu, üniversiteli seçmenlerin yerel seçimler için oy kullanırken dikkate aldıkları en önemli faktörlerin “Proje, Gündem ve Hizmet Faktörü”, “Kampanya Faktörü” ve “Parti, Lider Faktörü” olduğunu ortaya koymaktadır.
Anahtar Kelimeler
Tam Metin:
PDFReferanslar
-Akgün, B. (2002). Türkiye’de Seçmen Davranışı, Partiler Sistemi ve Siyasal Güven, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım
-Aliefendioğlu, Y. (2005). “Temsili Demokrasinin “Seçim” Ayağı”, TBB Dergisi, S.60, s.71-96
-Boiney, J. and Paletz, D.L. (1991). “In Search of the Model: Political Science Versus Political Advertising Perspectives on Voter Decision Making”, F Biocca (ed), Television and Political Advertising, Vol. 1: Psychologial Processes, Lawrence Erlbaum Associates, New Jersey, pp. 3-25.
-Campbell A. ve ark (1976). The American Voter, Chicago: The University of Chicago Press
-Damlapınar, Z. ve Balcı, Ş. (2005). “Seçmenin Zihnindeki Aday İmajını Belirleyen Etkenler: 28 Mart 2004 Yerel Seçimleri Alan Araştırması”, Selçuk İletişim, C.4, S.1, s.58-79
-Demir, F. (1998). Demokrasilerde Hükümet Sistemleri ve Başkanlık Hükümeti Rejimi, İzmir: EGİAD Yayını
-Dursun, D. (2004). Siyaset Bilimi, İstanbul: Beta Yayını
-Erdoğan, M. (2001). Anayasal Demokrasi, Ankara: Siyasal Kitabevi
-Güllüpunar, H., Diker, E. ve Aslan, E.S. (2013). “Oy Verme Yaklaşımları Bağlamında Aday Merkezli Seçmen Tercihi Üzerine Deneysel Bir Araştırma”, Akademik Bakış Dergisi, http://www.akademikbakis.org, S.35, Nisan 2013, s.1-21
-Harrop, M. and Miller, W.L. (1987). Elections and Voters: A Comparative Introduction, London: MacMillan Education Ltd.
-Kahraman, L. ve Evre, B. (2008). “Türkiye’deki Siyasi Parti Programlarında ‘Demokrasi’ Kavramlaştırmaları: Karşılaştırmalı Perspektifle AKP ve CHP Örnek Olayı, C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, C.9, S.1, s.63-80.
-Kalender, A. (2005). Siyasal İletişim: Seçmenler ve İkna Stratejileri, Konya: Çizgi Kitabevi
-Kapani, M. (1988). Politika Bilimine Giriş, Ankara: Bilgi Yayınevi
-Özdemir, G. (2013). “Farklılıkların Kesiştiği Coğrafyalar İçin Bir Öneri: Radikal Demokrasi”, Celal Bayar Üniversitesi İ.İ.B.F. Yönetim ve Ekonomi, C.20, S.1, s.73-93
-Özen, A. ve Yontar, İ.G. (2009). “Katılımcı Demokrasi Anlayışında Bütçeleme: Katılımcı Bütçeleme” Maliye Dergisi, S. 156, Ocak-Haziran 2009, s.280-293
-Turan, E. (2013). Siyaset Bilimine Giriş, Konya: Palet Yayınları
-Yazarı Yok (1982). Türkiye Cumhuriyeti Anayasası
-Yozgat, F. ve Zabun, S. (2009). “Seçim Sistemleri ve Uygulamaları”, C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, C.10, S.2, s.73-91
Refback'ler
- Şu halde refbacks yoktur.
Bu eser Creative Commons Atıf-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.